Ik herinner me Jano al vanaf voor zijn geboorte. Ik heb hem van de buitenkant zien groeien en groeien. Bij zijn geboorte was hij bijna 10 kg. Wat mij opviel was hoe anders Jano zich voor zijn geboorte gedroeg. Tenminste ten opzichte van wat ik 1 keer eerder had gezien.

Hij was rustig, heel erg rustig. Bij Liz had ik veel meer het gevoel dat ik moest laten horen dat ik er was. Met een gitaar kinderliedjes spelen op de buik van mamma en zo en liefst telkens hetzelfde liedje zodat het haar wellicht later zou kunnen helpen in mindere tijden. Wanneer je dat liedje draait en je onderbewustzijn zou in staat kunnen zijn om de melodie te associëren met het veilige en warme gevoel uit de baarmoeder, dan scheelt dat toch mooi weer wat therapie sessies later. Tijd is immers kostbaar, zien we nu natuurlijk ook weer heel duidelijk J.

Op mij kwam het eigenlijk over alsof Jano precies wist wat hij aan het doen was (de tijd tijdens de zwangerschap), eigenlijk leek het alsof hij het al heel veel vaker had gedaan. Hij was zo rustig dat je soms gewoon vergat dat WE in verwachting waren. Behalve die buik dan, maar die bleef toch altijd kleiner dan de mijne dus viel die ook niet zo op.

Hij doorliep het hele proces tot en met de geboorte als iemand die in een zwemparadijs al 100 keer van dezelfde glijbaan is afgegleden. Na 10 keer weet je precies waar het hard gaat, welke obstakels je kunt tegenkomen en hoe je hiermee om kunt gaan. Je hoeft niet meer te gillen, nee bijna gapend ga je die torenhoge glijbaan af. Glijden is dus gewoon glijden, bochtje links, bochtje rechts en plons het water in, heerlijk.

En daar was ie dan, Jano Ramses Verbrugge, een zonnekoninkje, meteen als een vis in het water. Echt, dit was niet de eerste keer voor hem.

Enkele weken na zijn geboorte begon hij te lachen en daar is hij tot anderhalve week geleden eigenlijk niet meer mee opgehouden. Het viel zo erg op dat ik naast het genieten van Jano en de ontelbare ochs en de achs, even in de literatuur gedoken ben om te kijken wat lachen nu eigenlijk is en of heel veel lachen niet duidt op iets dat niet in orde is.

Ik vond ... De eerste Nederlandse Lachclub
naar een ontwerp van Dr. Madan Kataria (India).

Ik citeer: ‘Lachen is gezond’.... is een uitspraak die door de wetenschap (gelotologie) steeds meer wordt bewezen. Je bloeddruk wordt erdoor geregeld, de stress neemt af enz. De andere kant van het samen lachen is het creëren van een saamhorigheid. In jezelf, onder elkaar en voor de wereld.

Definitie die prima past in het beeld van Jano.

Jano was een grote gever en genieter.

Al gauw naar zijn geboorte werd hij geplaagd door een bult op zijn voorhoofd die later een tennisbal werd. De nodige stress, angst en onzekerheid van zijn omgeving, kon hem schijnbaar weinig deren, hij bleef lachten en genieten.

Het deed mij soms voorkomen als een soort test, hoe ver kan ik, de kosmos, gaan om dit hele bijzondere mannetje klein te krijgen. Nou dat heeft tie geweten, die kosmos. Narcoses, CT-Scans, MRI-Scans, talloze röntgenfoto’s, 2 operaties, een drain, zuurstof (uiteindelijk 4 liter per uur), een portokat (onderhuids kastje dat al gauw niet meer werkte) met een operatie, meerdere bloedtransfusies, 30 keer bloed afnemen, chemo kuren, bestralingen en twintig verschillende medicijnen met op het hoogtepunt 30 tot 40 verschillende toedieningen op een dag.

En Jano? Tot vlak voor het einde bleef hij gewoon lachen en genieten en lange tijd ook uitermate gezond, hoe gek het ook mag klinken.

Of het nu een gevecht was tussen de grote geest van Jano en de Kosmos of dat Jano zelf had bedacht dat hij dit nodig had, weet ik natuurlijk niet. Dat deze ervaren “geboren worder” niet alles aan het toeval heeft overgelaten kan haast niet anders. Ik heb iemand ontmoet die zei, dit is Jano’s grand finale: het laatste leven van een hele oude ziel.

Jano heeft zijn leventje op zijn manier geleefd. Hij had zich een onbekende ziekte aangemeten. De geweldige dokters in het AMC, zijn pappa en vele lieve vrienden kregen de gehele medische wereld in en buiten Nederland aan het bewegen, het lukte om de beste medici van de wereld naar het geval Jano te kijken. Harvard in Boston, Mount Sinai in New York, Duitsland, Zwitserland, etc. Het mocht niet baten, het was een onbekende ziekte en het is een onbekende ziekte, waarvoor we niet op tijd een behandeling hebben mogen vinden.

Ja, als je al geloofd dat Jano hier zelf ook een hand in had, dan had hij het goed georganiseerd.

Zelf voelde ik dat Jano mij, met wat hij dan ook aan het doen was, op de grond trok, me tot aan mijn knieën toe in de aarde sleurde. Meerdere malen in mijn leven heb ik daar flink boven gezweefd. Nu heb ik het gevoel dat ik niet eens meer kan lopen zo geworteld voel ik me.

Buiten het feit dat het zeer pijnlijk is om te zien wat er allemaal gebeurd met je kindje, ervoer ik een interne strijd waarin ik mezelf van de ene werkelijkheid naar de andere zag sleuren. Het was uiteindelijk geen moeilijke keuze, ik ging voor Jano!!!!!!

Jano en Ilusch kwamen in het ziekenhuis te liggen. Ik deed alles daarbuiten met heel veel lieve hulp. Ik was bijna elke dag in het ziekenhuis en hoe pessimistisch en boos ik daar soms binnenstapte, zo opgewekt, geïnspireerd en levenslustig ging ik er weer weg, (al liet ik dat niet altijd blijken omdat ik het wel vreemd vond en het niet hoort misschien?).

Wanneer ik het ziekenhuis binnenstapte en het kamertje van Jano, was het vaak al zo dat ik door hem zo uitbundig werd ontvangen, zijn liefde en lach spetterde werkelijk uit dat ziekenhuisbedje. Tuurlijk werd dat regelmatig onderbroken door iemand die weer iets afschuwelijks in zijn lichaampje ging spuiten of weer in zijn vingertjes met een naald ging prikken, momenten waarop hij dan ook hemel een aarde bij elkaar schreeuwde.

Jano herstelde zich keer op keer.

In het ziekenhuis werd de schare Jano fans steeds groter. Dokters, verpleegsters, verzorgsters, kwamen dagelijks op het kamertje van Jano hun dagelijkse medicijn halen: een aanstekelijke lach van Jano en een goed gevoel. Eigenlijk nam dit best wel rare vormen aan, wanneer je bedenkt dat iemand echt teleurgesteld was als hij even niet lachte (bijvoorbeeld doordat hij net weer een …..had gehad), en dan op die dag gewoon terug kwam om te kijken of ie ut nu wel deed.

Jano had bijna een verslavende werking. Hij was om vast te houden en te knuffelen. Ilusch trouwens ook, wat die twee daar in dat kamertje hebben zitten stralen en genieten is niet voor te stellen. Soms verbeelde ik me wel eens dat wanneer ik over 2 A2 het ziekenhuis zag liggen, boven hun kamertje op de bovenste verdieping, een hele gloed boven het ziekenhuis zag hangen.

Ilusch en Jano hebben veel gemeen, ze raken mensen aan, krijgen mensen in beweging. Compassievol, liefdevol, eerlijk, ……   heerlijk. Niet altijd even makkelijk hoor, altijd die blikken en die vragen, “is dit wat JIJ echt wilt? Heb je je dat nu zelf niet gewoon aangepraat? Is dat wie je wilt zijn?”

Jano, zelden heb ik iemand ontmoet die zo open was en die zo in staat was dwars door me heen te kijken. Het enige dat ik hoefde te doen om dat te ervaren, was verder kijken en voelen dan de feiten, Jano was toch een baby?

Een aantal jaren geleden heb ik Vincent Straatman ontmoet, een mens met ALS, een dodelijke ziekte. Vincent vertelde me dat nu hij wist dat hij zou overlijden het leek of hij een ander bewustzijn had gekregen. Hij sprak voornamelijk over liefde en was zo 100% in het moment, er is immers niets anders. Toen hij niet meer kon spreken straalde hij nog meer dan voorheen, hij keek dwars door je heen en liet je beseffen wat belangrijk is en hoe geweldig het is dat je mag leven. Jano heeft mij vele malen aan Vincent herinnert.

Lieve Jano, door jou ben ik 10 maanden lang 24 uur per dag mijzelf tegengekomen, heb ik de allergrootste liefde ervaren die ik ooit van iemand heb mogen ontvangen, heb ik gezien hoe vreselijk bijzonder en mooi een relatie tussen een moeder en een kind is, heb ik doorleefd hoe belangrijk het hier en nu is, heb ik gehuild zoals ik nog nooit heb gehuild, gelachen, genoten liefgehad als nooit tevoren. Lieve lieve, lieve grote Jano, ik ben zo trots dat ik jouw pappa ben, dank je lieve schat.

Lieve kleine grote man, jij bent voor mij een hele hele, hele grote held.

Ronald

Hero - Mariah Carey

There's a hero
If you look inside your heart
You don't have to be afraid
Of what you are
There's an answer
If you reach into your soul
And the sorrow that you know
Will melt away

And then a hero comes along
With the strength to carry on
And you cast your fears aside
And you know you can survive
So when you feel like hope is gone
Look inside you and be strong
And you'll finally see the truth
That a hero lies in you
It's a long road
When you face the world alone
No one reaches out a hand
For you to hold
You can find love
If you search within yourself
And the emptiness you felt
Will disappear

Lord knows
Dreams are hard to follow
But don't let anyone
Tear them away
Hold on
There will be tomorrow
In time
You'll find the way