 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
||||||||||||
|
Ik weet natuurlijk wel dat jij dit lichaam niet bent - dat je je lichaam ook nooit bent geweest- maar dat je een goddelijke ziel bent die voor even in dit lichaam geleefd heeft op aarde, net als wij allemaal. Ik weet ook dat jij weet dat ik dat weet en dat ook een reden was waarom je bij ons wilde komen. Maar ik praat nu toch maar even tegen jou als ziel door naar je lichaam te staan, dat geeft nog even een beetje houvast. Lieve Jano, wat zeg je als moeder als je lijf nog aan het ontzwangeren is na jouw geboorte en je nu toch al verder bent gegaan. Ik zou kunnen vertellen over m’n grote verdriet en de leegte en het gemis. Want die zijn er liefje, die zijn er nu al en dat komt nog ontelbare keren om de hoek kijken. Maar ik kies er voor het te hebben over je grote leven en het moois dat je gebracht hebt. Lieve grote zoon, ik weet nog dat je nog maar net geboren was en dat ik zo in opperste verbazing was omdat je zo ok was met het leven. Je er helemaal geen probleem mee had dat je geboren was op aarde. Niets ‘even wennen’ of ‘rustig even landen’ of ‘eerst veiligheid zoeken’. En dat was eigenlijk helemaal zoals ik je van het begin af aan ken. Je had al van je laten horen en contact met me gemaakt tijden voordat ik van je in verwachting raakte. Je liet me weten dat als het aan jou lag je er helemaal klaar voor was om te komen. Jij was wel klaar maar ik nog niet. Toen ik na ruim een jaar m’n eerste menstruatie weer kreeg was dat gelijk weer de laatste, want het was gelijk na 1 keer schieten raak bij jou. Alsof je er op zat te wachten, zo doelgericht kwam je op het leven af. En dat leven dat heb je zo vol omarmt! Je bent niet je ziekte, dat wisten we gelukkig allebei en daarom bleef er altijd heel veel genieten. En daarom tussen alle onderzoekjes en gefrummel aan je lijfje door was er altijd weer je grootse liefdevolle lach. Wat was het een feest om ongegeneerd zoveel tijd helemaal alleen met jou door te brengen. Ik heb daarin van jou geleerd wat de kracht van overgave is. Overgave aan dat wat is. In het hier en nu. Om van daaruit in positieve actie te komen om te proberen de situatie te veranderen. Dat ging eigenlijk helemaal vanzelf met jou bij me. Je trok me continu terug in het heden en dat maakte dat ik me zo krachtig kon voelen in de medische draaimolen en de onwerkelijke gebeurtenissen waar we in zaten. En dus was er geen kwaadheid, slachtofferschap of gevoel van onrechtvaardigheid. Dat zou ook zo onrecht doen aan wie jij was, alsof alles jou alleen maar overkwam en je zelf (op zielsniveau) niet ook een rol speelde in wat er gebeurt is. Dat zou je kleiner maken dan je bent. Ik heb daarin ervaren nederig te zijn naar het leven. Dat ook al denk je dat je wat weet over het leven dat je daar dan zomaar weer een nieuwe laag in aanboort die zo in de essentie zit van wat is dat er alleen meer stilte en nederigheid bij thuis hoort. Ik weet wel en tegelijkertijd: ik weet niets. Ik heb daarin geleerd nog meer te komen bij dat wat ik echt wil. Steeds minder tijd voor bijzaken, voor vorm, voor nep, voor blokkades. Daar is geen tijd en plaats meer voor. Steeds meer leven uit m’n hart, helemaal zoals ik het wil en niet zoals het hoort of verwacht wordt dat je het doet. Het was zo makkelijk om met jou in de buurt gelukkig te zijn. Wat zal ik m’n best moeten doen dat weer te zijn zonder jou in m’n buurt. Maar als ik jou, mezelf en ons ergens blij mee kan maken dan is het door te blijven leven vanuit m’n hart, in overgave met dat wat is, de meest verheven versie van mezelf te leven. Dat de dood niet bestaat, het leven eeuwig doorgaat eeuwig en je ‘slechts’ van vorm veranderd - dat wist ik wel, maar het is toch nog weer een heel ander verhaal om het ook mee te maken in je eigen armen. Bijna drie jaar geleden raakte ik voor het eerst de essentie van het leven bij de geboorte van liz, het warme, natte lijf van een pasgeboren kindje op je buik. Het was alsof ikzelf opnieuw geboren werd. Liz maakte mij moeder. Afgelopen vrijdag weer een nat lijfje van mijn kind in mijn armen. Jij ging de andere kant op. Jij maakte mij een oermoeder. Meer is er niet… geboorte en dood van je kind. Meer is er niet…de rest ligt er tussen in. Het mysterie van het leven zo dichtbij en zo onpeilbaar diep. Je was ook vrijdagnacht een grootse jongen. Liefje wat zal ik je missen, dat doe ik al vanaf de eerste seconde maar ik kan me zo inbeelden dat dat nog een veel grotere leegte en missen gaat worden. Wij zijn niet meer dezelfde. Mijn armen zijn leeg, m’n hart stil maar wel vol. Ik weet dat je voor altijd m’n lieve grote jongen bent, maar weet ook dat je nu je eigen weg gaat. Dat we je los moeten laten. Ik maak 1000 diepe buigingen voor jou mooi mens, voor wat je hebt laten zien, voor wie je was en voor wat je gedaan hebt (wat dat dan ook was, want begrijpen doe ik het niet). Ik weet nog dat ik een paar dagen geleden dacht ‘wat had de wereld een sterrekind als jou goed kunnen gebruiken in deze tijd’ totdat ik me dacht dat de wereld al mooier is geworden door jou. Dat je daarvoor niet eerst een volwassene hoeft te zijn met een maatschappelijke rol. Als ik denk aan alle mensen die je geraakt hebt met je liefdevolle lach. Die je geraakt hebt in wat er de afgelopen maanden is gebeurt en die nu hier met een vol hart zitten dan weet ik dat je de wereld al oneindig veel mooier hebt gemaakt voor veel mensen. Dat dankzij jou heel veel kindjes extra knuffels van hun papa en mama hebben gekregen de afgelopen en komende tijd. Dat is het wonder. En ik wil jullie allemaal vragen om Jano, Ronald en mij zo meteen een plezier te doen. Als dit gedeelte van onze samenkomst voorbij is en jullie komen naar ons toe, zouden jullie ons dan niet willen condoleren. Condoleren staat voor mij zo symbool voor ‘aangeleerd gedrag’. Voor doen en zeggen wat je hoort te zeggen in zo’n situatie. Ik zou jullie willen vragen om alleen uit het hart te spreken of te zwijgen, maakt niet uit. We gaan nu naar Ramses Shaffy luisteren. Daar is Jano naar vernoemd. Een heerlijk groot mens die het leven leeft met hoofdletters. Het bleek heel kloppend hem daar naar te vernoemen. Het hoeft niet, maar ik kan het niet laten om de suggestie te doen om als je durft je ogen dicht te doen bij het luisteren.
Ramses Shaffy – Zing, vecht, huil, bid, lach en bewonder refrein: |
|||||||||||
|
||||||||||||
 |
intro - dagboek - foto's - inspiratie - medisch - afscheid - gastenboek - contact - links |
|
